روایت سفری بی بازگشت در فیلم به سوی ستارگان - بازی های اندروید

بهترین تجربه سفر را به سفر به کانادا تجربه کنید و با مجری مستقیم تورهای کانادا بهترین برنامه سفر را برای خود انتخاب کنید.

بهار سرلک| فیلم به سوی ستارگان به کارگردانی جیمز گری، کارگردان امریکایی با نقش آفرینی برد پیت سال گذشته روی پرده رفت. سال ها پیش گری ستاره فیلم به سوی ستارگان را در جشنواره فیلم ساندنس دیدار کرد. آن دوره از جشنواره ساندنس میزبان فیلم اودیسه کوچک گری بود.

فیلمی که در جشنواره های معتبر دیگر از جمله ونیز روی پرده رفته بود. پیت پس از تماشای این فیلم، علاقه مند به همکاری با گری شد. هر چند ابتدا در نقش تهیه نماینده با گری همکاری کرد، اما بالاخره پس از 20 سال از نخستین دیدار شان در فیلمی از گری نقش آفرینی کرد.

فیلم به سوی ستارگان روایت پسری است که پس از سال ها درصدد یافتن پدرش برمی آید. روی مک براید در کودکی با الهام از دنیای پدرش، فضانورد اسطوره ای، رویای ستارگان و سفر به فضا را در سر می پروراند.

اما از دوران نوجوانی اش مجبور شد بدون پدرش زندگی اش را سر کند. چون پدرش سفر بی بازگشتش به فضا را آغاز نموده بود. حالا که روی چهل و چند ساله و فضانوردی شایسته شده، تصمیم گرفته است پدرش را در دل کهکشان پیدا کند.

در ادامه مصاحبه وب سایت هالیوود نیوز را با جیمز گری درباره این فیلم و همکاری اش با برد پیت می خوانید.

ایده فیلم به سوی ستارگان از کجاشکل گرفت؟

حول و حوش سال 2011 درباره نخستین آزمایش شکافت هسته ای که در امریکا صورت گرفت، خواندم. اعلام نموده بودند که 99 درصد ممکن است تمام ماده های شناخته شده دنیا منهدم نشوند. به عبارتی دیگر، یک درصد ممکن بود منهدم شوند.

همین موضوع در خصوص نخستین آزمایش بمب هسته ای در نیومکزیکو رخ داد؛ جایی که انریکو فرمی اعلام نمود 90 درصد امکان داشت کل جنوب غربی ایالات متحده امریکا منهدم نشود. در واقع او نگران آن 10 درصدی بود که امکان داشت آن منطقه را با خاک یکسان کند. هرچند، در نهایت این آزمایش ها را انجام دادند.

وقتی روایت این آزمایش ها را می خواندم، فکر کردم چقدر هولناک بودند. اگر کسی به اعماق فضا برود و یک دفعه دیگر هم و غمش زمین نباشد و آزمایش های خطرناک انجام دهد، چه می شود؟ حالا این ماجرا که در فیلم به تصویر می کشیم، حقیقت ندارد، اما شکل گیری این ایده از اینجا آغاز شد.

این فیلم به انزوای فضا می پردازد؛ این ایده ها از کجا شکل گرفتند؟

درباره ماموریت مریخ خوانده بودم که برای سال 2033 برنامه ریزی اش نموده اند. دست اندرکاران این سفر درباره اینکه مسافران یک سال و نیم تمام را شانه به شانه همدیگر در یک کپسول خیلی راحت خواهند گذراند، صحبت نموده بودند.

آن ها دنبال افرادی با اختلال شخصیتی اسکیزویید بودند و این افراد را بهترین کاندیدا برای این سفر می دانستند. در واقع، افرادی که با تعاملات اجتماعی محدود کنار می آیند، به این سفر دعوت نموده بودند. نگفته بودند: دنبال افرادی هستیم که به سندرم آسپرگر مبتلا هستند، اما پیغام شان دقیقا همین بود.

خیلی راحت می توانید متوجه چرایی اش بشوید. چون فکر نمی کنید یک انسان معمولی است که در محیطی که خیلی کوچک تر از یک اتاق عادی یک سال و نیم دوام می آورد؟! بسیاری از آدم ها معتقدند حبس انفرادی مجازات بدتری از مجازات مرگ است. چون تنها که می شوی کم کم صدا های مختلف را می شنوی.

در این نوع حبس، در خوشبینانه ترین حالت درک انسان از واقعیت هیچ نقطه اتکایی ندارد. این شرایط، شرایط آن نوع سفر به فضا است که سعی داشتیم در این فیلم به نمایش بگذاریم. فکر می کردم این حقیقت به خودی خود شگفت آور است.

به عقب تر هم نگاه کردم و به خاطر می آورم که مدت کوتاهی بعد از آن به نخستین اظهارنظر های نیل آرمسترانگ بعد از بیرون آمدن از قرنطینه اش پس از بازگشت از ماه، نگاه کردم. یک جور لحن سردی داشت. این سیستم قابلیت جهت دهی رانشی داشت که معادل است با... می دانید، چنین لحنی داشت.

او انسانی است که مهم ترین شرکت نماینده در آنچه با اطمینان می توانم بگویم بزرگترین دستاورد تاریخ بشریت است و از طرفی احمقانه ترین آن. منظورم این است که روی جسمی آسمانی راه می رفت، اما اصلا قادر نبود جنبه های متافیزیکی آن را درک کند و شرح بدهد.

این موضوع به نظرم خیلی متناقض آمیز بود و بعد فکر کردم، خب، این موضوع برای ساخت فیلم معرکه است. نمی دانم کوبریک درباره این موضوع فکر نموده بود یا نه، چون او در هر حال از همه جلوتر بود، مثلا در اودیسه فضایی: 2001 با کی یر دولا، اما اساسا نیتش در فیلم این نبود.

بیشتر شبیه به فیلم هایی از افسانه خدایان بود که به اثر دیگری ارجاع نداده بود. آن زمان بود که فکر کردم این نوع فیلم، ارزش کشف کردن دارد؛ آدم هایی که به دورترین نقاط سفر می نمایند آن هایی هستند که به ندرت قادرند تجربه شان را از لحاظ احساسی هضم یا مفهوم دقیق آن را درک نمایند.

در خصوص شخصیت روی مک براید زیاده روی نموده اید؛ شخصیتی که به ما گفته می شود از فشار هوا حالش بد نمی شود وکاملا خونسرد و حواس جمع است. فکر می کنید این ویژگی ناگریزی است که بشر به آن دست پیدا می نماید؟

به نوعی فکر می کنم درست است. مگر اینکه منظورتان کسی باشد که آن قدر ارتباطش با واقعیت قطع شده که انگار ماشینی اتوماتیک راهنمایی ماموریت را بر عهده بگیرد؛ و منظورم این است اگر او کسی باشد که نتواند معنا و مفهوم سفری را که به آن می رود، درک کند چه فایده ای دارد؟

می دانید این موضوع در خصوص بسیاری از فضانوردانی که به ماه سفر کردند، درست نبود. نکته جالب تفاوت میان درک ما از زمین است؛ اگر در مدار 320 کیلومتری زمین قرار بگیرید، آنجا، جایی است که زمین همچنان مبنای ارزیابی مسافتی که پیموده ای، است.

در مقابل، سفر به ماه واقع شده است که در آنجا زمین به سیاره ای کوچک تبدیل می شود؛ و این موضوع فقط در خصوص ماه صدق می نماید. اگر به مریخ بروید چه؟ اگر به نپتون بروید، جایی که زمین تقریبا ناپدید می شود و خورشید شبیه به یک ستاره است، حیرت آوراست.

رابطه شما با برد پیت در نقش تهیه نماینده به سال ها قبل بازمی شود. چند سال بود که می خواستی با او در نقش بازیگر همکاری کنی؟

بعد از اینکه ساخت دو عاشق را تمام کردم- که احتمالا سال 2008 بود- کمپانی برد پیت به نام پلن بی نسخه ای از کتاب شهر گمشده زی را پیش از انتشارش برایم فرستاد. آن را خواندم و به نظرم خیلی جالب آمد. از همه جا بی خبر بودم، راستی، اصلا فکر ننموده بودم برای چه این کتاب را برایم فرستاده بودند؟

هر چند تا ابد سپاسگزارشان هستم که آن را برایم فرستادند. ساخت فیلم براساس داستان این کتاب زمان برد، اما با آن ها در ارتباط ماندم آن ها هم با من.

چند سالی بود که می خواستم با برد پیت همکاری کنم. او بعد از برگزاری جشنواره فیلم ساندنس 1995 خودش را به من معرفی کرد بنابراین سال های سال است که او را می شناسم. در همان جشنواره بود که فیلم اودیسه کوچک را دید و شیفته اش شد. او خواهان همکاری با من شد که معرکه بود. حقیقتا، قدردان این اتفاق هستم.

کی این ایده به ذهن تان رسید که در پروژه به سوی ستارگان با او همکاری کنید؟

سال 2011 پروژه ساخت این فیلم را آغاز کردم فقط در آن زمان یکی از فضانورد های برنامه فضایی مرکوری را تجسم می کردم. یکی از آن فضانورد های نیروی هوایی مثل جان گلن یا آلن شپارد، کسی مثل این ها را. از قضا مدتی هم به ساخت فیلم نخستین انسان که زندگینامه نیل آرمسترانگ به قلم جیمز هنسن است، فکر کردم.

حق نشر ساخت اقتباس سینمایی این کتاب خریداری شده بود و در نهایت فکر می کنم دیمین شازل فیلم خوبی ساخت. معین است که فیلم به سوی ستارگان بسیار متفاوت است، اما برای تکمیل اطلاعات پایه ای، من هم درباره نیل آرمسترانگ خواندم و به نظرم سرگذشت جالبی داشت.

پس از اینکه ساخت شهر گمشده زی را تمام کردم، فیلم را برای برد نمایش دادم و او از فیلم خوشش آمد و گفت: می خواهی بعد از این چه فیلمی بسازی؟

گفتم: خب، چرا به سوی ستارگان را با هم نسازیم؟

او هم گفت: حتما، بسازیم.

باورم نمی شد. اصلا باورم نمی شد تا اینکه روز اول فیلمبرداری او را سر صحنه دیدم.

چرا فکر می کردید او باید بازیگرتان باشد؟

کوتاه ترین جواب احتمالا این است که برای ایجاد نوعی دگرگونی باید با اسطوره ها آغاز کنی. باید چیزی برای دگرگون کردن داشته باشی. فکر می کنم برد پیت خودرایی مردانگی تمام امریکایی ها را با خودش روی صحنه آورد. به نوعی این ایده بسیار مسموم است، اما حقیقت این است که او برد پیت نیست. خود برد پیت احساسات یا آسیب پذیری اش را پنهان نمی نماید.

فکر می کنم عقاید غلط تاثیرات مخربی روی فرهنگ ما به جای گذاشته است و برای پسر ها هم بد بوده است. من دو پسر دارم و ندیدن عملکردشان خیلی سخت است، به خاطر تاثیری که انسان های هم دوره روی همدیگر می گذارند وارد آنچه به آن عرف مردانگی می گوییم، شده اند. چنین چیزی به روح و روان شان آسیب می زند. می خواستم کمی این موضوع را آنالیز کنم.

از آنچه برد پیت به این شخصیت داد چه ساختید؟

او بازیگر فوق العاده ای است. منظورم این است که آدم عجیبی است، اما آن کسی نیست که مردم فکر می نمایند، چون او یک ستاره نمونه است، اما قابلیت های حیرت آوری دارد. یکی از ویژگی های خیلی خوبش این است آمادگی آسیب پذیری را دارد و از این موضوع هیچ ترسی ندارد.

در این فیلم تنها کسی که می تواند با او صادق باشد، کامپیوتر است. در مقابل آدم ها، حالت دفاعی به خود می گیرد. فکر می کردم در مقابل شخصیتی که روث نگا آن را بازی کرد، وقتش بود که حداقل کمی احساساتش را بیرون بریزد. اما حتی در آن صحنه ها هم حالت دفاعی به خود گرفته بود.

البته آدم نمی داند قرار است درباره فیلمش چه بگویند، اما فکر نمی کنم به این خاطر باشد که اگر شخصیت داستان آدم سرد - یا خونگرمی که از نزدیک شدن به بقیه می ترسد - باشد یعنی اینکه بازیگر هم سرد و بی روح است و از طرفی به این معنی هم نیست که فیلم هم سرد و بی روح است.

به نظرم فیلم بازمانده روز، فیلم زیبایی است. اصلا فکر نمی کنم فیلم سرد و بی روحی باشد. شخصیت آن فیلم به شدت احساساتش را سرکوب نموده است، اما این موضوع به این معنا نیست که فیلم آن چشمه احساساتی را که در پس ظاهر شخصیت است، نادیده گرفته است. این چیزی است که سعی داریم آن را دنبال کنیم.