نگاهی به Wall، E، انیمیشن نو مطرح پیکسار - بازی های اندروید

انیمیشن مطرح این روزهای پیکسار Wall-E است. فیلمی که هم انعکاس دهنده روابط احساسی بین دو روبوت نامتجانس است و هم وجوهی از فیلم 2001، یک اودیسه فضایی استنلی کوبریک را در خود دارد.

اندرو استنتون که پیش از این فیلم برنده جایزه اسکار در جستجوی نمو را هم کارگردانی نموده بود، کارگردانی این فیلم را بر عهده داشت. داستان فیلم 800 سال بعد را نشان می دهد. در حالی که دوربین پانورامایی از کهکشان را نشان می دهد و به تدریج زوم می نماید تا به زمین برسد، فیلم با این ترانه آغاز می گردد: Out there is a world outside of Yonkers.

قهرمان انیمیشن ما یک روبوت کوچک مکعبی است با چشمانی شبیه یک دوربین دوچشمی، نام این قهرمان کوچک Wall-E است. Wall-E مخفف عبارت دراز Waste Allocation Load Lifter - Earth Class است. فیلم، Wall-E را روی زمینی نشان می دهد که خالی از هر گونه سکنه و پر از زباله است. اگر سوسک دست آموز این روبوت را نادیده بگیریم، او تنها موجود متحرک در پهنه کره خاکی است و کارش این است که روزها زباله های به جا مانده از انسان ها را در قالب مکعب هایی فشرده کند و روی هم قرار دهد.

ولی Wall-E که با ظاهر خاص چشم ها و گردن بلند و باریکش، آدم را ناخودآگاه به یاد E.T می اندازد، فقط یک رفتگر مکانیکی بی احساس نیست، او از میان زباله های زمین گنجینه ای خصوصی برای خود فراهم آورده است که در میان آنها مکعب روبیک، لامپ و بعلاوه نوار ویدئویی یک فیلم موزیکال دیده می گردد. نوار ویدئویی مربوط به فیلم موزیکالی به نام Hello, Dolly است به کارگردانی جین کلی Gene kelly و با بازی باربارا استرایسند Barbara Streisand و والترماتیو Walter Matthau.

وقتی روبوت جالب ما با آن چشم های زیبایش به فیلم نگاه می نماید و دو انسان عاشق پیشه را می بیند که دست در دستان هم نهاده اند، احساس می کنیم که این رابینسون کروزوئه تنها، به هیچ چیزی به چز در دست گرفتن دستان یک مخلوق دیگر علاقمند نیست، چیزی که در فیلم واقعا اتفاق می افتد! چرا که فضاپیمایی بر روی زمین می نشیند و یک روبات تخم مرغی سفید با چشمان درشت آبی را بر زمین می گذارد، روباتی که ایو Eve نام دارد و کارش جستجوی گیاه روی زمین است.

Eve با اینکه تناسبی با Wall-E ندارد و فناوری بسیار بالاتری دارد و مجهز به لیزر است، به زودی مورد توجه Wall-E قرار می گیرد. در واقع از سال 1921 که کارل چاپک در نمایشنامه ای کلمه روبوت را ابداع کرد و از زمانی که نخستین بار در فیلم متروپولیس به کارگردانی فریتز لانگ، روبوتی به نمایش گذاشته شد، ما شاهد چنین روبوت عاشق پیشه ای نبودیم، روبوتی که عشق بی آلایشش آدم را به یاد عاشقی های چاپلین در فیلم های سیاه و سفید و صامتش می اندازد.

در نیمه دوم فیلم، بالاخره، سر و کله انسان ها هم پیدا می گردد. اما چه انسان هایی! آنها که ساکن یک ایستگاه فضایی هستند، کسانی هستند که تفاوتی با بچه ها غول پیکر ندارند، صورتهایی گرد و چاق، بدنهایی چاق و لطیف و ضعیف دارند و همیشه از سوی روبوت ها مورد مراقبت قرار می گیرند. آنها تحت یک نوع رژیم سرمایه داری مصرفی زندگی میکنند که جزئی ترین نیازهای آنها را پیشبینی نموده است و همه چیز را آماده و کامل در اختیارشان میگذارد. این آدم بزرگهای کودک صفت که بر صندلیهای راحتی لمیده اند و در حالیکه به مانیتورهای بزرگ چشم دوخته اند از لیوانهای بزرگ با نی نوشیدنیهای کالری زا می نوشند، شباهت غیر قابل انکاری به سینما روهای امروزین دارند. این کاراکترها در واقع خود ما هستیم! آنها هم مانند ما نه همه بد هستند و نه همه خوب.

فیلم Wall-E بیان کننده این تناقض است که کوشش برای ساختن چیزهای تازه و تغییر دادن چیزهای قدیمی، خریدن و فروختن و جمع آوری کردن، می تواند هم مصیبت آفرین باشد و هم راههای احتراز از مصیبت و فاجعه را به ما نشان دهد. با نگاهی طنز آمیز به فلسفه نهفته در لایه های زیرین Wall-E ، می توان گفت که فرهنگ مصرفی و زباله ساز دنیای امروز همانقدر که میتواند دنیا را نابود کند، می تواند الهام بخش ساختن آثاری هنرمندانه چون Wall-E باشد.

منابع: سایت انیمیشن امروز، ویکی پدیا، لس آنجلس تایمز، ew.com، independent