داستان اولین انسانی که به تنهایی جنوبگان را درنوردید - بازی های اندروید

کالین اوبریدی (Colin Obrady) در سال 2018، نام خود را به عنوان اولین انسانی ثبت کرد که توانست بدون هیچ گونه یاریی و به تنهایی در جنوبگان پیاده روی کند. او برخلاف پیاده روی های قبلی خود در قاره جنوبگان، برای این سفرش از هیچ پشتیبانی غذایی و یاریی استفاده نکرد. برای اطلاع از توضیح کل داستان با ما همراه باشید.

کالین اوبریدی، ماجراجویی آمریکایی است که حدود یک هفته ای در شهر پونتا آرناس شیلی مستقر بود. او باید مقدمات زیادی را برای سفرش تدارک می دید: از محاسبه مواد غذایی لازم که به وسیله فرایند خشک کردن انجمادی تهیه شده بودند تا بستن سورتمه، برداشتن پوست مصنوعی و آنالیز مسیر سفر.

سفر کالین از سکوی یخی Ronne آغاز می شد، سپس باید تا یخچال پرصخره مسنر پیاده روی می کرد و بعد از میان بادهای پایین رو از کوه های تیل (Thiel Mountains) بالا می رفت، از آنجا باید پیچ تندی به سمت جنوب شرق را رد می کرد و همین عرض جغرافیایی را تا قطب جنوب می پیمود، در ادامه باید از یخچال لورت پایین می آمد و به سکوی یخی راس در آن سوری قاره جنوبگان می رسید. مسافت تقریبی این سفر، 1400 کیلومتر بود و تا آن موقع هیچ انسانی پیروز نشده بود، چنین سفری را انجام دهد.

30 اکتبر 2018 بود و گزارش های هواشناسی امیدوارنماینده به نظر می رسید. جت باری ایلیوشین روی باند فرودگاه منتظر و خدمه آماده بودند. برای آغاز کار فقط به آسمان صاف و باد ملایم احتیاج بود.

کالین با پای پیاده، سورتمه ای حاوی 170 کیلوگرم غذای خشک شده انجمادی، چادر و تجهیزات قطبی را با خود می کشید. او در بعضی از بدترین شرایط آب وهوایی کره زمین، در برف و بوران کورنماینده، کولاک ها، بادهای قطبی وحشتناک با سرعت 90 کیلومتر بر ساعت و دمای هوا که به زیر منفی 50 درجه می رسید، به پیاده روی در جنوبگان پرداخت. هر بخش پوست حتی سوراخ بسیار کوچکی در ماسک گرمایی صورت که در معرض هوا قرار می گرفت، در عرض 15 ثانیه دچار سرمازدگی می شد.

او می گوید:

دو ماه تنهایی در جنوبگان و کشیدن سورتمه ای سنگین واقعا یک چالش روانی برایم بود. به یاد دارم طی چند روز اول سفر، بار سورتمه بسیار سنگین بود و به حدی درد داشتم که گریه می کردم. وقتی با عینک محافظی که بر صورت داری، گریه کنی و دمای هوا منفی 25 درجه باشد، اشک ها روی صورتت یخ می زنند. این سورتمه را باید 12 تا 14 ساعت در روز می کشیدم و فقط به خودم امیدواری می دادم که این روزها نیز خواهد گذشت.

کالین اولین نفری نیست که کوشش نموده است به تنهایی جنوبگان را بپیماید. سایر کاوشگران از کایت برای سواری در جریان هوای قطب استفاده نموده و تعدادی از آن ها نیز این سفر را با پای پیاده طی نموده اند. در سال 2012، فلیسیتی استون اولین کسی بود که بدون کایت و به تنهایی از جنوبگان عبور کرد، هرچند که در طول راه برای او دو بار آذوقه آوردند، موضوعی که برای کالین اتفاق نیفتاد. پیروزیت استون هنوز هم اقدامی ماندگار برای نشان دادن تحمل انسان به شمار میرود، اما تا پیش از کالین، هیچ کس تابه حال پیروز به سفر انفرادی و بدون یاری از جنوبگان نشده بود.

بن ساندرز انگلیسی، کاوشگر دیگری بود که در سال 2017 با وجود پیمودن 1300 کیلومتر، نتوانست سفر خود را به سرانجام برساند و بازنده شد. در سال 2016 نیز هنری ورسلی در 200 کیلومتری سرانجام مسیر، جان خود را از دست داد. او از نسل فرانک ورسلی، کاپیتان کشتی اکتشافی ارنست شکلتون بود که در سال 1917 سفری مرگ بار به جنوبگان داشت. کالین اوبریدی می گوید:

من از مرگ ورسلی اطلاع داشتم و در واقع همان زمان در جنوبگان بودم و کوشش می کردم رکورد جهانی دیگری به ثبت برسانم. با اینکه بیماری و مرگ ورسلی، اتفاق دردناکی بود، اما چالش عبور انفرادی از جنوبگان را مورد توجه قرار داد.

مشکل اصلی کالین، شرایط جنوبگان یا سرمازدگی انگشتانش نبود، بلکه ریاضیات پایه بود. او هرروز حدود 10 هزار کالری می سوزاند، کالری زیادی که معمولا برای ورزشکاران المپیک و وزنه برداران قدرتی در نظر گرفته می گردد. کالین مجبور بود، غذای زیادی بخورد تا این میزان کالری را به بدن خود برساند؛ اما از آنجا که باید کل سورتمه را می کشید، اگر غذای بیشتری برمی داشت، سفرش کندتر می شد و مجبور بود که کالری بیشتری بسوزاند و در نتیجه سریع تر احساس ضعف و گرسنگی می کرد.

در واقع، محاسبه نسبت بهینه سوخت به وزن، عامل تفاوت بین پیروزی تاریخی و مرگی تنها روی صفحه ای یخی محسوب می گردد. هرچند اولین قدم در این راه، داشتن بدن عضله ای بود؛ به همین علت او بیش از یک سال در باشگاه بدن سازی در پورتلند با یک مربی حرفه ای کار کرد و هرروز جلسات بدون وقفه و خسته نماینده بدن سازی را گذراند. کالین مجبور بود تخته های چوبی را با پاهایش و سطل های آب دارای یخ را با دست هایش نگه دارد. او بستن و باز کردن گره با انگشتان یخ زده و لرزان را نیز تمرین می کرد. پس از 12 ماه او 6 کیلوگرم عضله اضافه نموده بود.

در قدم بعدی، مسئله تغذیه بود. کالین می گوید:

جنوبگان، یک چالش منحصربه فرد بود. شما مجبور بودی وزنت را زیاد کنی، با علم به اینکه در این سفر وزن خود را از دست خواهی داد. من یک سالی را با یکی از حامیان مالی خود گذراندم و مکمل های تغذیه ای این پروژه را تهیه کردیم و آن را کالین شاخص (Colin Bars) نامیدیم. این مکمل ها اساساً از روغن نارگیل، آجیل و دانه ها تشکیل می شدند و در واقع، فقط چربی و سوخت خالص برای سفر بودند.

با وجود رژیم غذایی ثابت اوبریدی از کالین شاخص، بدن او در طول سفر تحلیل رفت. او محاسبه کرد، 7000 کالری در روز مصرف می کرد که حدوداً 3000 کالری کمتر از میزان کالری ای بود که می سوزاند. کالین می گوید:

وزن زیادی از دست دادم، به طوری که می ترسیدم نگاه دقیقی به بدن خود بیندازم. احساس می کردم که ماهیچه ساق پایم به میزان بازویم شده است. مچ دستم هم در حدی لاغر شد که ساعت به دستم شل شده بود.

وقتی صحبت از کوشش برای ثبت رکورد جهانی در جنوبگان است، قوانین سفت و سختی مطرح می گردد. کالین برای اینکه سفرش بدون هیچ یاریی انجام گردد، چاره ای نداشت جز اینکه همه وسایل را خودش حمل کند. او برای ثبت رسمی این رکورد حتی نمی توانست یک فنجان چای از پژوهشگران ایستگاه اسکات بگیرد که در مسیر او قرار داشتند و در وسط ناکجاآباد شاهد عبور او بودند. او می گوید:

واقعا خنده دار بود؛ چراکه من از شهر پونتا آرناس راهی شدم و روی منطقه زمانی شیلی بودم، در حالی که ایستگاه قطب جنوب به وسیله دولت آمریکا اداره می گردد و آن ها از منطقه زمانی کریستچرچ (Christchurch) استفاده می نمایند. به همین علت با اینکه آن لحظه در یک مکان قرار داشتیم، برای من ساعت 10 صبح محسوب می شد، برای این پژوهشگران ساعت سه صبح بود. آن ها به من گفتند که تعداشان بیشتر است، اما بقیه همچنان خواب هستند.

تا زمانی که کالین به صفحه یخی راس رسید، بیش از 1400 کیلومتر را پیاده روی نموده بود و به اولین انسانی تبدیل شد که بدون یاری، جنوبگان را با پای پیاده طی کرد. او 123 کیلومتر آخر را در یک ماراتن 32 ساعته بدون وقفه، بدون خواب و استراحت پیمود، در حالی که در دنیایی واضح بین خواب و بیداری (حالت ذن) قرار داشت. او می گوید:

من توانستم وارد این حالت ذهنی بشوم و به خاطرات دوران کودکی برگردم؛ اما نه برای یک یا دو دقیقه، بلکه برای یکی دو ساعت غرق در رویایی شفاف شدم و به خانواده، عشق و همسرم فکر کردم. در این لحظات هیچ چیزی حونام را پرت نمی کرد و در واقع چیز دیگری برایم وجود نداشت.

وقتی کالین به خط سرانجام رسید، خبری از استقبال و هیاهو و جیغ هواداران و پوشش خبری نبود. پس از اتمام سفر، چهار روز طول کشید تا اینکه یک هواپیمای باری برسد و بدن خسته او را به شیلی برگرداند. همان زمان که بالاخره سورتمه اش را به داخل هواپیما گذاشت، یک ویدئوی اشک بار برای خانواده اش فرستاد و در یک جمله گفت:

خیلی خسته ام.

کالین بعدها به شوخی می گفت که ای کاش جمله ای پرمحتواتر می گفتم. او بخش زیادی از سفر خود را در سکوت گذراند و فقط صدای نفس کشیدن، صدای ریتمیک چوب اسکی و وزش باد قطبی در قاره ای خالی از سکنه به گوش می رسید. منظره منطقه فقط سفیدی بود، درست مثل اینکه در یک توپ پینگ پنگ گیر افتاده باشید.