گفت وگو با هوتن شکیبای برخاسته از تئاتر - بازی های اندروید

چه چیزی از سینما شما را جذب خودش نموده بود؟

من سینما را با رسانه ویدئو شناختم و راستش اوایل چیزی از سینمای خودمان نمی دانستم. سینمای دنیا مرا بیشتر جذب می کرد. چارلی چاپلین را خیلی دوست داشتم و به همین علت علاقه ام به بازیگری زیادتر شد.

چطور شد با یوسف باپیری، اشکان خیل نژاد و نوید محمدزاده دور هم جمع شدید و گروه تئاتر تازه را تشکیل دادید؟

ما ابتدا تصمیم نداشتیم که به عنوان یک گروه تئاتر دور هم جمع شویم. در فضای تئاتر چند نمایش را با همدیگر کار نموده بودیم و دغدغه ها و تفکراتی شبیه به هم داشتیم. شاید فقط در سلیقه با همدیگر متفاوت بودیم. یک روزی بدون اینکه خودمان را محدود کنیم، تصمیم گرفتیم برنامه ریزی شده تر کار کنیم تا در آینده بتوانیم از همدیگر حمایت کنیم. افراد وقتی یک گروه می شوند خیلی چیزها را یاد می گیرند.

الان وارد شدن به فضای تئاتر خیلی ساده شده است. شما فکر می کنید دانشگاه می تواند تاثیری روی هنرجوهای تئاتر بگذارد؟

من فکر می کنم که موثر بودن یا نبودن دانشگاه به خود آدم ها ربط دارد. من هنوز هم رفتن به دانشگاه را به علاقه مندان تئاتر پیشنهاد می کنم چون در دانشگاه راحت تر می گردد وارد گروه شد.بنابراین من دانشگاه را پیشنهاد می کنم ولی به شرط اینکه هنرجوها دلسرد نشوند و نهایت کوشش شان را به کار بگیرند.

شما چند سالی است که خودتان در آکادمی و ورک شاپ های مختلف تدریس هم می کنید. به نظرتان چرا سیستم آموزش عوض نمی گردد تا یافته های بیشتری در دانشگاه ها عاید هنرجوها گردد؟ شما و گروه تئاتر تازه چکار کردید تا به روز بمانید؟

ما باید خودمان را آپدیت نگه داریم و حتی بازیگرهایی که در کارشان خیلی خوب هستند هم باید خودشان را آپدیت نگه دارند وگرنه خیلی زود تمام می شوند. اینکه یک هنرمند وابسته به یک چیزی گردد و همان را تکرار کند برایش مثل سم است. من سعی می کنم این را به بچه هایی که به آکادمی می آیند بگویم و کوششم این است که اول از همه تجربیات شخصی خودم را به آنها بگویم و بعد کوشش کنم بین من و آنها و بین خودشان با هم گفت وگو شکل بگیرد تا ابزارهای شان بیشتر گردد و این توانایی را داشته باشند که هر طور که دل شان می خواهد از این ابزارها استفاده نمایند. به هنرجوها می گویم شما باید بیان خوبی داشته باشید و باید توانایی این را داشته باشید که هر طوری که دل تان می خواهد از این بیان بهره ببرید. بیان درست بیانی است که شما بتوانید از آن به میزانی که احتیاج دارید، بهره ببرید. یکی از دلایلی که ما نام گروه مان را گروه تئاتر تازه گذاشتیم این بود که به خودمان یادآوری کنیم باید تازه بمانیم. کار خیلی سختی داریم چون به هر حال دغدغه ها و درگیری ها مانع تازه بودن می شوند ولی با این حال سعی کردیم خودمان را آپدیت نگه داریم.

اشاره کردید که در گروه تان مبنا را بر این گذاشته بودید که نگاه تان به تئاتر حرفه ای نباشد. چطور می گردد که یک دفعه تصمیم می گیرید به صورت انفرادی بروید در گروه های حرفه ای بازی کنید؟

ما این را می دانستیم که به هر حال وارد گروه های حرفه ای خواهیم شد. اینکه گفتم می خواستیم نگاه مان به تئاتر حرفه ای نباشد به این معنا بود که حداقل در جنس کارهایی که خودمان داشتیم انجام می دادیم، سعی نکنیم مقلد فضای حرفه ای شویم؛ یعنی می خواستیم فضای تجربى خودمان را نگه داریم و همچنان آزمون و خطا کنیم. من و نوید به عنوان بازیگر می دانستیم که قرار است کار حرفه ای را هم تجربه کنیم ولی وقتی وارد گروه شدیم، گفتیم باید ما همان بچه دانشجوهایی که تشنه یادگیری هستند بمانیم و تجربه های مختلف را رقم بزنیم.

حسن معجونی در گروهش سعی می نماید از هنرجوهای خودش استفاده کند. چطور شد که گروه تئاتر لیو شما را پذیرفت؟

اولین کارهای حرفه ای من با گروه تئاتر معاصر به کارگردانی نادر برهانی مرند و گروه تئاتر لیو به کارگردانی حسن معجونی بود که هر دو گروه مرا به خاطر ارتباط شان با فضای دانشگاه تماشاد و به کارهای شان تزریق کردند. سال 88 یوسف باپیری در جشنواره تئاتر دانشگاهی نمایش مارا ساد را اجرا کرد که برای بازی در آن از من تقدیر شد. آقای حسن معجونی و آقای سیامک صفری در آن جشنواره داور بودند. بعد از آن جشنواره بود که سیامک ﺻﻔﺮﯼ مرا به نمایش ﺭوﻣﻮلوﺱ کبیر به کارگردانی ﻧﺎﺩﺭ ﺑﺮﻫﺎﻧﯽ ﻣﺮﻧﺪ برد. حسن معجونی هم برای نمایش به خاطر یک ﻣﺸﺖ ﺭﻭﺑﻞ ﺩﻋﻮﺗﻢ ﮐﺮﺩ و من در آن نمایش بازی کردﻢ. آقای معجونی همواره از جشنواره ها چند نفر را به گروه تئاترش اضافه می نماید و سعی می نماید تجربه های نو انجام بدهد و حال دانشگاهی خودش را نگه دارد. به همین دلیل دانشجوهای زیادی در گروهش بازی می نمایند که این اتفاق برای من هم افتاد.

شما در کارهای تراژدی و کمدی توانایی های خودتان را نشان داده اید، ولی چرا به شما کارهای کلاسیک پیشنهاد نمی گردد؟

شاید یکی از دلایلش این باشد که کارهای کلاسیک کمتری فراوری می گردد و کارهای کلاسیکی که فراوری می شوند هم مرا اغنا نمی نماید. قطعا اگر بدانم کارگردانی می خواهد همراه با کار کلاسیکش، کار متفاوت دیگری هم انجام بدهد، دوست دارم تجربه اش کنم.

در میان کارگردان های تئاتر کسی وجود دارد که تا به حال با او کار ننموده باشید ولی دوست داشته باشید به شما پیشنهاد کار بدهد؟

بله. کارهای امیررضا کوهستانی با سلیقه من جور است. امیررضا واقعا کارهای خوبی دارد و در کارگردانی آدم آپدیتی است.

چرا امیررضا کوهستانی تا حالا به سراغ شما نیامده است؟

فکر می کنم یک موقعی امیررضا می ترسید به من پیشنهاد بازیگری بدهد چون از من کارهای کمدی دیده بود و مدل مورد پسندش نبودم. امیررضا بیشتر سعی نموده بود با بازیگرانی کار کند که قبلاً هم با آنها کار نموده است. ما در چند سال اخیر خیلی رفیق شدیم و من عمدا با او بحث می کنم تا از حرف هایش استفاده کنم ولی همچنان در کارهایش نقشی مناسب خودم ندیدم. امیررضا جزو کسانی هست که دوست دارم برایش بازی کنم چون می دانم حتما یک چیز نوی برای گفتن دارد.

نمایش هایی مثل الیور توئیست اتفاقات خوبی هستند که باعث می شوند مخاطبان زیادی به تماشا تئاتر بیایند ولی چرا عده ای با این نمایش ها مخالفت می نمایند؟ اینکه یک تئاتر بتواند اینقدر پول در بیاورد بد است؟

نه واقعا. تئاتر به حدی مهجور بوده و اوضاعش به لحاظ مالی خوب نبوده و نیست که انگار خودمان هم باور نداریم حق مان را به عنوان هنرمند نگرفته ایم. به تئاتر باید بیشتر از اینها بها داده گردد. کسانی که منتقد پول درآوردن تئاتر الیور توئیست هستند، به این فکر نمی نمایند که 180 نفر از آدم های همین تئاتر دارند سر این کار ارتزاق می نمایند و به این هم فکر نمی نمایند که نیمی از تماشاگران این تئاتر از کسانی هستند که تا پیش از این حتی یک تئاتر هم ندیده بودند. کسی که نمایش الیور توئیست را دیده باشد، می داند که نمایش پر زحمتى است و ما کوشش مان را انجام داده ایم. ما نخواستیم یک کار را دو هفته ای جمع کنیم تا پول در بیاوریم. گروه حتی در سری اول اجراها سود مالی نکرد. دغدغه مان از ابتدا فراوری یک کار خوب بود و بی انصافی است اگر کسی کوشش ما را نادیده بگیرد و فکر کند قصدمان پول درآوردن بوده است.

شما چند ماه پیش به طور همزمان سر تصویربرداری سریال لیسانسه ها و اجرای نمایش صد درصد بودید که یکی سریال کمدی است و دیگری نمایشی در ژانر وحشت. چطور از پس این دوگانگی برآمدید؟

بیشتر برایم تقسیم انرژی مهم است و سعی می کنم سر هر کاری که می روم، تنها روی آن کار متمرکز باشم و به بقیه کارهایم فکر نکنم. وقتی فیلمبرداری سریال لیسانسه ها تمام شد، تمرین نمایش های صد درصد و الیور توئیست همزمان شده بود. نمایش صد درصد برایم خیلی سنگین بود و جزو یکی از سخت ترین تجربه هایم در تئاتر بود. نقش من در درام چیزی را پیش نمی برد و من باید مدام به اکت های خانم پسیانی، ری اکشن نشان می دادم.

این خیلی برایم عجیب بود و می گفتم چطور می گردد یک کاراکتر دست به هیچ عملی نزند و دائما بازی بخورد؟ بازی کردن در آن نقش خیلی چالش برانگیز بود، به علت اینکه نمی خواستم بازی من در اجرا به چشم بیاید چون به هر حال نمایش متعلق به کاراکتری بود که ستاره پسیانی آن را بازی می کرد و من باید با او همراه می شدم. از طرفی، در اجرا چیزی هم نباید کم می گذاشتم. الان به جایی رسیده ام که می گویم بازیگر در یک اجرا باید به مقدار بازی کند. بیشتر یا کمتر از لزوم به چشم آمدن بازیگر باعث خراب شدن اجرا می گردد.

در سریال لیسانسه ها با بازیگران مقابل تان آشنایی داشتید؟

من با امیرحسین رستمی در یک فیلم بازی نموده بودم اما تا روزی که به دفتر سروش صحت رفتم، امیر کاظمی را نمی شناختم و فقط او را در سریال شمعدونی به کارگردانی سروش صحت دیده بودم. ضمن اینکه در آن اکیپ با کاظم سیاحی و سیاوش چراغی پور هم بازی نموده بودم و با خانم رویا میرعلمی هم آشنایی داشتم ولی ما 3 نفری که نقش های اصلی را بازی کردیم، همدیگر را نمی شناختیم.

یکی از حسن های سریال هم همین بود که شما همدیگر را نمی شناختید و دائم در حال کشف همدیگر بودید. در این قضیه سروش صحت چقدر دخیل بود؟

خیلی زیاد. سروش صحت در یک سری مسائل خیلی باهوش عمل می نماید. سروش و آقای ایمان صفایی فیلمنامه خوبی نوشته بودند که موقعیت فوق العاده ای را در اختیار بازیگران قرار می داد. ما اگر نقش های مان را عادی هم بازی می کردیم عالی می شد. من به سروش هم گفتم که خراب کردن همچین موقعیتی کار سختی است. ما در طول این کار سعی می کردیم با آزمون و خطا همدیگر را کشف کنیم که من این را خیلی دوست داشتم. سروش صحت تصمیم گرفت در این سریال خودش را به چالش بکشد تا چیزهای نوی کشف کند. این ریسک کردن در قاب تلویزیون خیلی ارزشمند است. سروش ریسک کرد و در سکانس هایى خواننده را به عنوان موسیقى متن آورد و در صحنه خواند.

چطور شد که سروش صحت برای نقش های اصلی شما 3 نفر را انتخاب کرد؟

کارگردان ها برای فیلمبرداری گزینه های متفاوتی دارند که فکر می نمایند به نقش می خورد. در خصوص امیر کاظمی می دانم که نقش برای او نوشته شده بود و سروش می دانست که امیر بازی می نماید. سروش سریال هاى قبلی اش را هم به من پیشنهاد نموده بود و می دانست من کار تلویزیونی نمی کنم. به همین دلیل این دفعه چیزی نگفت تا اینکه یک روز دستیارش، امین قوامی آمد و گفت سروش من را در جریان قرار داده و می دانم که نمی آیی اما بیا متن را بخوان. وقتی فیلمنامه را خواندم دیدم دلم نمی آید کسی دیگر آن نقش را بازی کند و قبول کردم. بعد از آن با سروش و امیر نشستیم برای نقش مسعود فکر کردیم.

سروش دوست داشت جمع سه نفره ما را با یک بازیگر خام تکمیل کند و یک چهره نو در تلویزیون معرفی گردد. من واقعا ترسیدم و گفتم برای نقش های دیگرت این کار را بکن، حجم این نقش خیلی سنگین است. چند نفر آمدند و تست زدند که من به سروش گفتم نگاه کن اینها نمی توانند و چون برای اولین بار بود که در یک سریال بازی می کردم، دوست نداشتم جایی از کار بلنگد. تا زمانی که سریال پخش شد، باز هم 50- 50 بودم که آیا حضورم در سریال کار درستی بوده یا نه. وقتی امیرحسین رستمی آمد، حالم خوب شد. من خیلی از کستینگ سریال راضی هستم. نمی توانم تصور کنم که کسی دیگر به جای عزت ا... مهرآوران نقش پدرم را بازی می کرد. آقای مهرآوران یک سری شباهت ها به پدرم دارند. آقای چراغى پور هم همین طور؛ کسی را نمی توانم جای ایشان تصور کنم. متین ستوده، بیژن بنفشه خواه، رویا میرعلمى، کاظم سیاحى، بهنام تشکر و همه و همه انتخاب های جذابی بودند.

برای سریال لیسانسه ها چقدر تمرین کردید؟

تمرینات ما با دورخوانی آغاز شد و فاز بعدی تمرینات هم قبل از فیلمبرداری پلان ها بود.

نقش حبیب خیلی از شما دور است و با شخصیت تان فاصله دارد. پذیرفتن این نقش به عنوان اولین کار در تلویزیون ریسک نبود؟

بله. خیلی از بازیگرها دلشان می خواهد تصویرشان در خوش تیپ ترین حالت ممکن پخش گردد، برترین لباس ها را بپوشند و برترین مدل مو را داشته باشند ولی حبیب هیچ کدام از اینها را نداشت. در فیلمنامه آمده بود که شخصیت حبیب بد لباس است. کلا حبیب شخصیتی است که با من و با خیلی از بازیگران فاصله دارد ولی من دوست داشتم این نقش را بازی کنم چون چالش جالبی برایم بود.

شما کارهای مختلفی را در تئاتر، تلویزیون و سینما انجام داده اید. کاری در پرونده کاری تان وجود دارد که از آن پشیمان شده باشید؟

فقط برای بازی کردن در برخی از کارهای حوزه تصویر پشیمان شدم اما از کارهایم در تئاتر کاملاً راضی هستم. من خیلی سعی کردم وسواس به خرج بدهم ولی در کارهای تصویر یک چیزهایی دست آدم نیست. ممکن است یک کاری که همه فکر می نمایند خوب می گردد، در آخر آن قدر خوب تمام نگردد و یا ممکن است برای یک فیلم معمولی اتفاق عجیبی بیفتد.

به نظر شما هوتن صبور در بازیگری چیزهایی دارد که کارگردان ها آن را کشف ننموده باشند؟

بله. دوست دارم وارد کارهایی شوم که برایم چالش نوی اتفاق بیفتد. به نظرم بازیگری چیزی جز این نیست.

شما که کارگردانی تئاتر خواندید و به سینما هم علاقه مند هستید، چرا خودتان کارگردانی نمی کنید؟

فکر می کنم هنوز کارگردانی کردن برایم زود باشد و فعلاً باید در مسیر بازیگری پیش بروم. شاید اگر زمانی سینما را به لحاظ فنی بهتر بشننام، در حد فیلم کوتاه کارگردانی را هم تجربه کنم. خیلی وقت است که دلم می خواهد در تئاتر این کار را انجام بدهم ولی می دانم باید یک سال زندگی ام را بگذارم تا یک تئاتر را به روی صحنه ببرم. از طرفی، فشارهای مدیریتی که به یک کارگردان تحمیل می گردد هم مرا ترسانده است.

به عنوان یک بازیگر ریشه دار در تئاتر، نظرتان در خصوص آمدن بازیگران سینما به تئاتر چیست؟

اولا که تئاتر ارث پدری ما نیست و همه ما در تئاتر مستاجر هستیم. باید آنجا درست زندگی کنیم و حواس مان باشد که شاید فردا روزی نباشیم و کسی دیگر به جای ما بیاید. هرکسی اگر توانایی دارد باید بیاید و توانایی هایش را نشان بدهد. به نظرم باید کوشش کنیم تا سلیقه مخاطب را بالا ببریم. آن وقت مخاطب خودش این فیلتر را انجام می دهد و اگر کسی کیفیت لازم را نداشته باشد کنار می رود. کم و بیش همین اتفاق انجام شده است و من از این بابت خیلی خشنودم. الان مردم اجراهایی را می بینند که مطمئن هستند کار خوبی است حالا اگر چهره ای محبوب هم حضور داشت خشنود می شوند.

در حالی که مخاطبان چند سال پیش کاری به خود نمایش نداشتند و فقط می رفتند تا بازیگر چهره ببینند. به نظرم این دسته بندی ها وجود ندارد وگرنه سینمایی ها هم باید بگویند چرا تئاتری ها می آیند و در سینما بازی می نمایند؟ ما هم یک زمانی چوب این را خوردیم که می گفتند تئاتری ها حق ندارند وارد سینما شوند. هیچکس نبود بگوید بیایید آموزش ببینید و در مدیوم متفاوت کار کنید و من هم به عنوان کارگردان از توانایی شما استفاده می کنم. این مسائل همواره وجود دارد و به نظرم هر بازیگری اگر بتواند خودش را در یک مدیوم دیگر هم نشان بدهد، کسی نمی تواند مانع حضورش در آن مدیوم گردد.

پ