آنالیز علمی 6 نوع عشق که به طور متفاوتی سیستم پاداش و شناخت اجتماعی در مغز را فعال می نمایند
به گزارش بازی های اندروید، عشق به عنوان یکی از مهم ترین پدیده های انسانی شناخته می گردد که روابط زوجین، وابستگی های والدین و بچه ها، و حتی تعاملات با حیوانات و طبیعت را تحت تأثیر قرار می دهد. اما اطلاعات کمی درباره مکانیسم های عصبی عشق وجود دارد، به ویژه در رابطه با انواع مختلف آن. در یک تحقیق که با استفاده از تصویربرداری مغزی عملکردی (fMRI) صورت گرفته، نشان داده شده که چگونه عشق به اشیا و افراد مختلف، نواحی متفاوتی از مغز را فعال می نماید.
به طور خاص، این مطالعه نشان می دهد که عشق های بین فردی مانند عشق به شریک زندگی یا فرزند، بیشتر بخش های مغزی مرتبط با شناخت اجتماعی و سیستم پاداش را فعال می کند، در حالی که عشق به حیوانات خانگی و طبیعت این منطقه ها را کمتر درگیر می کند.
عشق های بین فردی و فعال سازی مغزی
در این تحقیق، شرکت کنندگان احساسات مختلف عشق را تصور کردند، از جمله عشق به شریک زندگی، بچه ها، دوستان، غریبه ها، حیوانات خانگی و طبیعت. نتایج نشان داد که عشق به افراد نزدیک، مانند شریک زندگی و بچه ها، به طور گسترده ای بخش های مرتبط با پاداش و شناخت اجتماعی را درگیر می کند. این بخش ها شامل نواحی مغزی ای می گردد که برای تنظیمات انگیزشی، پاداش و رفتارهای اجتماعی بسیار حیاتی هستند.
عشق های بین فردی، مانند عشق به دوستان، نیز نواحی مشابهی را در مغز فعال می کند، اما شدت و گستردگی فعال سازی کمتر است. در مقابل، عشق به غریبه ها و افراد ناشناس، تنها به مقدار کمتری این نواحی را درگیر می کند و به نظر می رسد که ارتباط نزدیکی بین احساسات عشق و مقدار نزدیکی فرد به دیگران وجود دارد.
تبلیغ متنی
ویزای مولتی آلمان
-
دلیل و عوارض مشکل پزشکی از چیست؟
عشق به شریک زندگی: پیوند قوی تر، فعالیت بیشتر مغز
عشق به شریک زندگی یکی از شدیدترین انواع عشق ها در این تحقیق بود و نتایج نشان داد که این نوع عشق نواحی زیادی از مغز را فعال می کند. نواحی فعال شده شامل قشر پیش پیشانی میانی، قشر اربیتوفرونتال، و لوب های تمپورال بودند. بعلاوه بخش هایی از مغز که درگیر پردازش روابط اجتماعی و پاداش هستند، مانند آمیگدالا (amygdala) و هیپوکامپوس (hippocampus) نیز فعال شدند.
فعالیت بیشتر در این نواحی نشان می دهد که عشق رمانتیک نه تنها وابستگی های عاطفی قوی را تقویت می کند، بلکه به طور مستقیم سیستم های مغزی مرتبط با پاداش و انگیزه را نیز درگیر می کند. این موضوع ممکن است توضیحی باشد برای اینکه چرا عشق رمانتیک اغلب با احساسات شدید خوشبختی و پاداش های عاطفی همراه است.
عشق والدین به بچه ها: پیوندهای بیولوژیکی و مغزی
عشق والدین به بچه ها نیز یکی از انواع عشق های قوی و فراگیر است که بخش های مشابهی از مغز را فعال می کند. در این تحقیق تعیین شد که عشق والدین به بچه ها، نواحی مرتبط با پاداش و شناخت اجتماعی مانند استریاتوم (striatum) و تالاموس (thalamus) را فعال می کند. این فعال سازی به ویژه در هنگام تصور عشق به بچه ها به چشم می خورد، که نشان دهنده نقش بیولوژیکی این عشق در تقویت پیوندهای والدینی است.
به عبارت دیگر، عشق والدین به بچه ها، مشابه عشق به شریک زندگی، مستقیماً با سیستم های مغزی مرتبط با پیوند و دلبستگی ارتباط دارد. این موضوع نشان دهنده آن است که عشق والدین به بچه ها به طور قوی تری نسبت به عشق های دیگر مغز را درگیر می کند.
عشق به دوستان: پیوندهای اجتماعی و اهمیت شناخت اجتماعی
در این پژوهش، عشق به دوستان نیز به عنوان یکی از انواع عشق های بین فردی مورد آنالیز نهاده شد. نتایج نشان داد که این نوع عشق نیز نواحی مغزی مرتبط با شناخت اجتماعی و پاداش را فعال می کند، اما شدت این فعال سازی نسبت به عشق به شریک زندگی و بچه ها کمتر است.
منطقه ها مغزی فعال شده در این نوع عشق شامل نواحی ای بود که برای تعاملات اجتماعی و شناخت افراد دیگر حیاتی است، مانند لوب های پیش پیشانی و ناحیه تقاطع تمپورال-پاریتال (temporo-parietal junction). به نظر می رسد که عشق به دوستان به طور مستقیم با نیازهای اجتماعی انسان ها مرتبط است و این نیازها به وسیله سیستم های مغزی مرتبط با شناخت اجتماعی برآورده می گردد.
عشق به غریبه ها: احساسات محدود و فعال سازی کمتر
عشق به غریبه ها یکی از انواع عشق های کمتر شناخته شده و کمتر فعال شده در مغز است. این نوع عشق معمولاً با رفتارهای اجتماعی مثبت مانند همدلی و یاری به دیگران همراه است، اما نواحی مغزی مرتبط با پاداش و شناخت اجتماعی در این نوع عشق کمتر فعال می شوند. فعال سازی کمتر این نواحی نشان دهنده آن است که عشق به غریبه ها احساسات و پیوندهای ضعیف تری ایجاد می کند و معمولاً شدت کمتری دارد.
عشق به حیوانات خانگی: ارتباط نزدیک تر، فعال سازی بیشتر
عشق به حیوانات خانگی نیز یکی از موضوعات مورد آنالیز در این تحقیق بود. نتایج نشان داد که عشق به حیوانات خانگی نیز بخش هایی از مغز را فعال می کند، اما این فعال سازی به مقدار عشق های بین فردی نیست. با این حال، افرادی که صاحب حیوانات خانگی بودند، در مقایسه با افرادی که حیوان خانگی نداشتند، فعال سازی بیشتری در نواحی مغزی مرتبط با شناخت اجتماعی و پردازش احساسات نشان دادند.
این فعال سازی بیشتر نشان می دهد که عشق به حیوانات خانگی برای افرادی که صاحب حیوانات هستند، به طور قوی تری احساسات و پیوندهای عاطفی ایجاد می کند. این نتایج نشان دهنده نقش مهم حیوانات خانگی در ایجاد پیوندهای عاطفی و تأثیر آن ها بر مغز انسان است.
عشق به طبیعت: ارتباط با زیبایی و آرامش
عشق به طبیعت یکی دیگر از موضوعات مورد آنالیز در این پژوهش بود. نتایج نشان داد که عشق به طبیعت، بر خلاف عشق های بین فردی، نواحی متفاوتی از مغز را فعال می کند. به ویژه نواحی ای مانند گیروس پاراهیپوکامپال (parahippocampal gyrus) که مرتبط با پردازش منظره ها طبیعی است، در هنگام احساس عشق به طبیعت فعال می شوند.
عشق به طبیعت بیشتر به جنبه های زیباشناختی و آرامش بخش مرتبط است و نواحی مغزی مرتبط با پاداش و شناخت اجتماعی در این نوع عشق کمتر فعال می شوند. این موضوع نشان دهنده تفاوت های اساسی بین عشق به طبیعت و عشق های بین فردی است.
عشق در مغز، پیچیده و چند وجهی
این تحقیق نشان داد که احساسات عشق بسته به نوع رابطه و موجود موردعلاقه، به طور متفاوتی در مغز پردازش می شوند. عشق های نزدیک تر، مانند عشق به شریک زندگی و بچه ها، بخش های وسیع تری از مغز، به ویژه سیستم پاداش و شناخت اجتماعی را فعال می کنند. عشق به غریبه ها، حیوانات خانگی و طبیعت این منطقه ها را کمتر فعال می کنند.
این یافته ها نشان می دهد که عشق انسان ها از سیستم های بیولوژیکی پایه ای مرتبط با دلبستگی نشأت گرفته و تحت تأثیر عوامل فرهنگی و روان شناختی نیز قرار گرفته است. عشق به طبیعت و حیوانات خانگی نیز نشان دهنده نقش عمیق احساسات در ایجاد پیوندهای عاطفی با دنیا اطراف است.
منبع: یک پزشک