خبرنگاران ما و خروج از بحران کرونا - بازی های اندروید

بر همین اساس برای خروج از بحران کرونا مجموعه ای از اقدامات لازم است. -من در آینده دیدگاه خود را درباره جامعه ایران و جامعه دنیای در پسابحران خواهم نوشت- مهم ترین اقدام ما در این مسأله افزایش تاب آوری نظام درمان و بهداشت در مقابل ویروس کروناست. باید همه ما طوری در کنار نظام سلامت بایستیم تا مقابله نمایندگان صف مقدم نشنمایند. بنابراین هر یک از ما باید پاسدار کادر نظام سلامت باشیم. هر کسی هر جایی کاری از او بر می آید، حتی با یک لبخند باید نثار اینان کنیم. در این یادداشت به چند نکته از موارد اجتماعی و اقتصادی برای عبور از بحران اشاره می گردد:

1) مسأله اعتماد: واگیرهراسی تأثیر زیادی بر روابط انسانی، عاطفی و اجتماعی انسان ها خواهد داشت و می گردد پیش بینی کرد اعتماد به سلامت طرف مقابل پایه های دوری و نزدیکی ارتباطات را شکل خواهد داد. برگرداندن و احیای اعتماد تضعیف شده در همه سطوح افقی، عمودی و مورب از اولویت مباحث است. این اعتماد باید بین دولت و جامعه، جامعه با جامعه و جامعه با افراد به شکل بنیادین و اصولی تقویت گردد. اعتماد اجتماعی به عنوان یکی از مؤلفه های مهم سرمایه اجتماعی زمینه ساز مشارکت و همکاری بین اعضای جامعه و در شرایط عبور از بحران نقشی سازنده و اثرگذار دارد. متأسفانه در حال حاضر مسائل ناشی از شیوع بیماری سوار بر بی اعتمادی های گذشته شده و با اعتماد لطمه خورده غلبه بر بحران با مشکل روبرو می گردد. این مشکل مختص ایران نیست، به طور مثال در کشورهای توسعه یافته ای مانند کانادا یا استرالیا هم کمبود مواد بهداشتی و ژل ضدعفونی وجود دارد و حتی در بیان واقعیت، کتمان های آشکار دارند. نگاه کنید به کشورهای همسایه، منطقه و حتی توسعه یافته. از این رو باید گزاره های اعتمادسازی مجدداً از حیث کارکرد مورد بازبینی قرار گرفته و زمان پساکرونایی مورد آنالیز دقیق و موشکافانه قرار گرفته و کوشش گردد تا اعتماد ازدست رفته بازسازی گردد.

2) سبک زندگی سلامت و زندگی مشارکتی: در حین بحران و برای عبور از آن باید نوعی زیست تقویت نماینده مشارکت جمعی در غلبه بر بحران را تجربه کنیم. نقش نهادهای مدنی باید پررنگ تر شده و فعال تر وارد عرصه اجتماع شوند. ما برای عبور از بحران احتیاجمند تشکل های مدنی معطوف به معاضدت اجتماعی متاثر از کرونا هستیم. در کنار آن سبک مصرف و زندگی توأم با سلامت آموزش داده شده و نهادینه گردد چرا که ممکن است پس از پشت سر گذاشتن این بحران، بیماری های جدید و فراگیر دیگری در سطح دنیا پدید آید که لازمه مقابله با آن تغییر سبک زندگی با لحاظ کردن مؤلفه های سلامت است.

3) انتقاد سازنده: در این روزها به طور بی نظیری شاهد اطلاع رسانی، نقد دولت و دستگاه ها و اقدامات آنان هستیم. من این فرآیند را مغتنم و مفید می دانم، منتهی بین این اقدام و روندهای نادرستی که منجر به کاهش سرمایه اجتماعی امروز ما در حین بحران کرونا شد، تفکیک قائلم. عملیات روانی تخریب دولت منتخب که متأسفانه از همان فردای انتخابات ریاست جمهوری به شیوه مسلط بعضی رسانه های داخلی تبدیل شد امروز میوه های زهرآگین خود را در آلوده سازی کل فضای سیاسی و در کاهش کل سرمایه اجتماعی به برگ و بار نشانده و از مقاصد اولیه آن رسانه ها بسی فراتر رفته. متاسفانه در حال حاضر مسائل ناشی از سرمایه اجتماعی در عبور پیروز از بحران مانع ایجاد می نماید. بنابراین آنانی که نقد سازنده می نمایند و در فضای مجازی به نوشتن و انتشار مشغولند همه باید به این درک مشترک برسیم اعتماد و سرمایه اجتماعی عمومی عامل شتاب دهنده عبور پیروز از بحران خواهد بود.

4) دولت الکترونیک: برایعبور از بحران ناگزیر بخش اعظمی از ارتباطات مستقیم انسانی و چهره به چهره و رودررو را باید به فضای مجازی انتقال دهیم. بنابراین تقویت زیرساخت های فناوری اطلاعات و ارتباطات می تواند منجر به ارتباط الکترونیکی در تمام فرآیندهای اقتصادی و فرهنگی مانند آموزش وتجارت برای عدم تعطیلی فعالیت های اقتصادی و اجتماعی باشد. تجهیز زیرساخت های تجارت الکترونیک، آموزش مجازی و سیاستگذاری برای ایجاد جامعه ای که تماس های فیزیکال سنتی را رها نموده و به دنیای مجازی روی می آورد و تحقق سیاست های نظام اداری را بدون احتیاج به مراجعات حضوری فراهم کند از جمله اقداماتی است که باید به سرعت هرچه بیشتر در این شرایط صورت دهیم. به این ترتیب علاوه بر کاهش مراجعات مردمی، سرعت و کیفیت ارائه خدمات هم بالاتر می رود.

5) افزایش همکاری با جامعه دنیای: باید درک جدیدی از دنیای شدن را نهادینه کنیم، اعتنا به تجربه های مشترک و پیروز بشری، احترام به فهم مشترک بشر، تکریم به علم دنیای و تجربه های دنیا مدرن، تعامل با نهادهای مورد تکریم عصر جدید می تواند دستاورد این روزهای سخت باشد.

اکنون ویروس کرونا در بیش از 100 کشور دنیا انتشار یافته است؛ البته این نخستین بار نیست که دنیا شاهد شیوع بیماری های مسری است اما به نظر می رسد کرونا به دلیل گستردگی و سرعت شیوع بیماری به آن دسته از بیماری های نادر اپیدمیک اضافه شده که سراسر دنیا را درنوردیده اند.

مقارن شدن این رویداد با رونق دریافت ناسیونالیسم و جنبش های راست گرا و محافظه کار در غرب که خواهان اعاده مرزهای ملی و واپس نشستن از روینمودهای اقتصادی و سیاسی که در بیشتر از نیم قرن گذشته، عامل وحدت منافع و رویه ها در میان تعدادی بیشماری از دنیا بوده، می باید رهبران دنیا را به تأملی دوباره درباره شرایطی که سیاست در قرن بیست و یکم بر آن بنا شده، تشویق کند. دنیایی که در آن زندگی می کنیم، فشرده تر از آن است که بالا بردن دیوارها و پناه دریافت در پس مرزهای جغرافیایی بتواند ما را در برابر خطرات ایمن کند.

هنگامی که دونالد ترامپ در کمال ناآگاهی از شعار اول امریکا رونمایی می کرد، بسیاری از روشن اندیشان نیز از عمق خطای چنین عقیده ای پرده برداشتند. امروز که امریکا با وجود انکار و تکذیب خطر کرونا توسط دولت این کشور، خاتمه خود را در روبروه ای رو به گسترش با این بیماری می بیند، باید بیش از قبل پی برده باشد که در دنیای به هم وابسته، گاهی برای دفاع بهینه از خود، باید ابتدا به دفاع از دیگرانی شتافت که در معرض تهدیدی مشابه هستند. اگر خصومت امریکا با چین و شاید نوعی خرسندی از مصیبتی که چین گرفتار آن شد، در کار نبود و اگر تحریم های بی سابقه علیه ایران که فشار هنگفتی بر توانایی اقتصادی ما وارد آورده، وجود نداشت، امروز ابعاد شیوع این بیماری نیز کمتر می بود و شاید هرگز این ویروس مرگبار به سرزمین امریکا نمی رسید.

کرونا یکبار دیگر به دنیا آموخت که نمی توان امنیت را برای خود به بهای ناامنی برای دیگران به دست آورد. یا همه با هم پیروز می شویم یا همه با هم شکست می خوریم.