خیلی ها کرونا را یک انگ می بینند نه بیماری - بازی های اندروید

به گزارش ایران، آنقدر این حرف ها را مقابل پزشکی که باید گواهی فوت صادر کند تکرار می نماید که پزشک از کوره درمی رود: برادر شما مشکوک به کووید 19 بود تا به بیمارستان رسید به دلیل درگیری شدید ریه و بسته شدن سه رگ قلب فوت کرد. ما فرصت نکردیم از او تست پی سی آر بگیریم و سریع به مرحله احیای بیمار رسیدیم. شما هم به جای اینکه این همه داد و بیداد کنید و اصرار کنید کرونا نداشته فاصله اجتماعی را رعایت کنید و از نزدیکان تازه درگذشته هم بخواهید قرنطینه را رعایت نمایند.

مرد اما کوتاه نمی آید و کمی آنطرف تر باز می گوید برادر من پروتکل ها و بهداشت فردی را خیلی رعایت می کرد، این یک جور توهین است. برادر من سکته کرد. خانواده خیلی زود دنبال برگزاری مراسم می فرایند و دلیل فوت را هم به همه سکته قلبی اعلام می نمایند.

مریم برادرزاده تازه درگذشته می گوید: اصرار خانواده عموی من برای این است که چون فکر می نمایند شغل عمویم فرهنگی بوده زشت است به این و آن بگویند کرونا گرفته بوده. مثلاً همین دیروز آن یکی عمویم که تازه خبر مرگ را شنیده بود به همه زنگ زد و قدغن کرد در این باره چیزی بگوییم. می گفت اگر برادر ما شغلش این نبود ما قبول می کردیم اما ابتلا به کرونا برای یک فرهنگی هم بعید است هم زشت. اصلاً این تفکیک وجود ندارد که اگر رعایت هم بکنی باز ممکن است کرونا بگیری. این یک همه گیری است و من شرمی ندارم که بگویم عمویم را به این خاطر از دست داده ام. اتفاقاً خودم را جزو جامعه عظیم آسیب دیدگان این بیماری همه گیر می بینم و دلیلی برای پنهانکاری پیدا نمی کنم.

انگ و پنهانکاری از ابتلا به کرونا با وجود گذشت یک سال از شیوع آن همچنان وجود دارد و نه تنها خیلی ها نمی خواهند بپذیرند علت مرگ عزیزشان کووید 19 بوده که هنوز عده زیادی هنگام مراجعه به پزشک و دیدن علائم هم از قبول ابتلا به این بیماری امتناع می نمایند. آن طور که خیلی از پزشکان می گویند هنوز نیمی از انرژی شان صرف این می گردد که به بیمار بفهمانند کرونا دارد و این بیماری ننگ و عار نیست.

فریده به تازگی مادرش را در اثر ابتلا به کرونا از دست داده است. او می گوید: من، مادر و پدرم هر سه کرونا گرفتیم. من و پدر خوب شدیم اما مادرم چون بیماری زمینه ای داشت دوام نیاورد و علت فوتش هم کرونا اعلام شد. مادرم وصیت نموده بود در روستای محل تولدش در شمال ایران دفن گردد اما از همان اول به ما گفتند اگر آنجا خاکسپاری دارید به کسی نگویید دلیل فوت کرونا بوده. چون یا همه ازتان فراری می شوند یا برخوردهای خوبی نمی بینید، من هم پذیرفتم. اما من در پاسخ به کسانی که زنگ می زدند و تسلیت می گفتند دلیلی برای پنهانکاری نمی دیدم و راستش را می گفتم. مادر من هم قربانی کرونا شد مثل خیلی های دیگر در جهان. راستش را بخواهی برایم این پنهانکاری واقعاً آزار دهنده بود. تا آنجا که فهمیده ام انگار ما نسل جوانتر با این مسأله راحت تر کنار می آییم و خیلی راحت درباره اش حرف می زنیم. خاله ها و دایی های من مدام از من تقاضا می کردند نگویم مادرم کرونا داشته. نمی دانم شاید هم نگران برگزاری مراسم بودند که آن هم هر دو روزش سر خاک برگزار گردید.

هانیه زمانی کرونا گرفت که میزان ابتلا به کرونا بالا بود. او می گوید: آمار مرگ و میر چندان بالا نبود اما آمار ابتلا خیلی بالا بود. من تا حرارت بدنم بالا رفت تست دادم آن هم وقتی که تست کرونا هنوز خیلی گران بود. اما رفتارهای دور و بری ها بدجوری روی روح و روانم تأثیر گذاشت. در محل کارم مسئله ای نداشتم و گفتند در خانه استراحت کنم. 21 روز گذشت اما وقتی می خواستم به کار برگردم یکی از مدیران اجازه بازگشت نمی داد و به همه این ترس را منتقل نموده بود که من هنوز کرونا دارم. توی فامیل هم رفتارهای خیلی بدی دیدم. مثلاً می گفتند لابد رعایت ننموده ای که مبتلا شده ای.

آقای احمدی تازه چند روزی است از بیمارستان مرخص شده. او غیر از بیماری اش حرف های دیگری هم برای گفتن دارد. بعد از افت اکسیژن خونش یک هفته را در مرکز بیماران مبتلا به کرونا گذراند: راستش الان می فهمم چرا خیلی ها بیماری شان را پنهان می نمایند یا خانواده هایی هستند که نمی خواهند بگویند علت مرگ عزیزشان کووید 19بوده. آنها نگرانند عزیزشان یا خودشان به رعایت نکردن بهداشت متهم شوند.

در بیمارستان هر کس از کنار من رد می شد، حتی بعضی از پرستارها و کادر درمان می گفتند حتماً سفر و دورهمی داشته ای و رعایت ننموده ای و حالا کارت به اینجا کشیده. راستش من همواره قدردان کادر درمان و زحمت هایشان بوده ام و حتی این حرف هایشان را به پای خستگی می گذاشتم اما آدم انتظار ندارد روی تخت بیمارستان این حرف ها را بشنود. در حالی که واقعاً من مسائل بهداشتی را رعایت می کردم. در این مدت کمتر جایی رفتم اما به هرحال مبتلا شدم. با این همه نگاه ها طوری بود که انگار من مقصرم. این نگاه ها خارج از بیمارستان هم بود؛ دوستانم تا زنگ می زدند حالم را بپرسند اولین جمله شان این بود که حتماً رعایت ننموده ای؟ لابد به خاطر شغلت جلسه رفته ای؟ من می گویم لزوماً کسی که کرونا گرفته این طور نیست که خودش رعایت ننموده باشد ممکن است با همه رعایت کردن ها کسی دور و برت این بیماری را بگیرد و تو هم قربانی رعایت نکردن دیگران شوی.

دکتر هادی یزدانی، پزشک که تجربه ماه ها کار با بیماران مبتلا به کرونا را دارد از این که هنوز و با گذشت نزدیک به یک سال از اعلام خبر همه گیری همچنان هراس از انگ وجود دارد، این طور شرح می دهد: متأسفانه هنوز انگ نسبت به این بیماری وجود دارد و همین انگ اجتماعی موجب پنهانکاری و در نتیجه گسترش بیماری می گردد. ما با یک بیماری ناشناخته و ترسناک روبرویم که از همان ابتدا ترس و اضطرابی عمومی ایجاد کرد، بیماری که سیر درمان آن کاملاً نامشخص است. یادم می آید همان ابتدای همه گیری یکی از همکاران من در کادر درمان یکی از بیمارستان ها با واکنش عجیب مدیر ساختمان شان روبرو شده بود. مدیر ساختمان قفل در ورودی را عوض نموده بود چون ترسیده بود این پزشک همه ساختمان را آلوده کند. این واکنش ها از یک ترس و اضطراب شدید نسبت به این بیماری نشأت می گیرد.

به گفته او هنوز خیلی ها پس از یک سال از شیوع کرونا با جدیت سعی می نمایند بیماری خود را انکار نمایند و با جدیت در مقابل پزشک استدلال می نمایند که علائم شان نشانه کرونا نیست و این واقعاً وحشتناک است. چرا که این بیماری تنها زمانی قابل کنترل است که آدم ها آن را بپذیرند و خودشان را قرنطینه نمایند و به دیگران بگویند این بیماری را دارند و فاصله اجتماعی را رعایت نمایند. برای همین در این باره به اعتماد سازی عمومی احتیاج داریم. اعتمادی که سیستم درمانی به فرد و فرد به سیستم درمانی داشته باشد تا بتوانیم زنجیره انتقال بیماری را کنترل کنیم. شکستن زنجیره انتقال بیماری با پنهانکاری ممکن نیست.

او بعضی از دلایل این پنهانکاری ها را هم عنوان می نماید: بخشی از پنهانکاری ها دلایل مالی دارد؛ اینکه فرد می ترسد شغلش را از دست بدهد. همچنین ممکن است فرد به عنوان کسی شناخته گردد که مسئولیت اجتماعی خود را رعایت ننموده و دیگران را به خطر انداخته است. در چنین وضعیتی از ترس رها شدن، طرد شدن و تنها ماندن، بیماری را پنهان می نماید. همه اینها فرد را در موقعیت آسیب پذیری روانی قرار می دهد و او را با همه این دشواری ها به پنهانکاری می رساند.

او ادامه می دهد: برای همین بود که از همان آغاز بیماری ما دائم بر این نکات تأکید کردیم و به همه تذکر دادیم که از واژه کرونایی استفاده ننمایند و بگویند بیمار مبتلا به کووید 19 یا مبتلا به کرونا چرا که انگ در کنار سختی های ناشی از این بیماری موجب فروپاشی روانی فرد می گردد. من خانواده ای را می شناسم که یکی از اعضای آن به دلیل کرونا فوت کرد اما همه این فشارها موجب خودکشی دو فرد دیگر از اعضای این خانواده شد. ترس از ناشناخته بودن بیماری، مرگ، تنهایی و طرد شدگی می تواند معجون خطرناکی بسازد که گاه عواقبش غیرقابل جبران خواهد بود.