پرخاشگری بچه ها

به گزارش خبرنگاران به نقل از هنر زندگی پرخاشگری بچه ها یکی از اختلالات رفتاری بچه ها است که اغلب به مسئله ای مهم و نگران کننده ای برای والدین و معلمان تبدیل می شود. در واقع این رفتار نوعی از اضطراب، خجالت، شرم و حتی عصبانیت در والدین ایجاد می نماید که باعث می شود گاها مستاصل شده و ندانند چگونه در مقابل آن برخورد کنند.

پرخاشگری می تواند در جریان رشد طبیعی کودک ایجاد شود و بنابراین طبیعی تلقی شود ولی گاها از این محدوده طبیعی تجاوز نموده و احتیاج به توجه و آنالیز والدین دارد.

پرخاشگری بچه ها

پرخاشگری شکلی از رفتار است، که در واقع شکل بیرونی احساس خشم می باشد. خشم یک احساس طبیعی است که همه انسان ها در طول زندگی آن را تجربه می کنند. از همان بدو تولد کودک می تواند دچار خشم بشود. ولی هر کسی که دچار خشم می شود آن را به شکل پرخاشگرانه بروز نمی دهد. در حقیقت پرخاشگری نوعی رفتار ناسازگارانه برای نشان دادن احساس خشم می باشد. گاهی این رفتار ها می تواند نشانه ای از افسردگی در بچه ها و یا مسائل دیگر از جمله اختلال سلوک باشند. برای کسب اطلاعات بیشتر در زمینه افسردگی در بچه ها و اختلال سلوک کلیک کنید.

پرخاشگری بچه ها و ابتلا به بیش فعالی

اغلب بچه ها بیش فعال پرخاشگری و تکانشگری بسیاری دارند. بیش فعالی اختلالی است که از نشانه های آن می توان به بی توجهی، پریدن وسط حرف دیگران، بی قراری، برانگیختگی، نداشتن مهارت های ارتباط اجتماعی، گم کردن وسایل شخصی و لجبازی اشاره نمود. در صورتی که پرخاشگری کودک با موارد ذکر شده همراه باشد، ضروری است برای تشخیص از مشاوره کودک و متخصص در این زمینه بهره بگیرید تا هر چه سریعتر برای درمان آن اقدام کنید. اما توجه کنید پرخاشگری کودک لزوما به معنای وجود اختلال در او نیست. برای کسب اطلاعات بیشتر در زمینه بیش فعالی کلیک کنید.

پرخاشگری بچه ها در جریان رشد

به ندرت می توان رفتارهای بچه ها زیر دو سال را پرخاشگرانه تلقی کرد. آن ها به دلیل محدودیت کلامی گاهی اوقات با گریه های بیش از حد، جیغ زدن، غُر زدن و رفتارهایی که ظاهرا پرخاشگرانه هستند احتیاج های خود را نشان می دهند. اگر در این سن احتیاجهای کودک به موقع برطرف شوند، اعم از احتیاجهای عاطفی و جسمانی، والدین شاهد پرخاشگری بچه ها زیر دو سال شان نخواهند بود.

در حدود سن 3سالگی کودک شدیدا استقلال طلب می شود و دوست دارد کارهایش را خودش انجام دهد. مثلا دوست دارد خودش غذا بخورد، لباسی که قرار است بپوشد را خودش انتخاب کند و در خصوص امور زندگی خود کنترل نسبی داشته باشد. در این سن اگر این فضا به کودک داده نشود، لجباز و پرخاشگر می شود. ممکن است کلمات زشتی را که می داند والدین روی آن حساس هستند را تکرار کند یا کودک همبازی خود را کتک بزند یا اگر والدین خواسته هایش را قبول نکنند قشقرق به راه اندازد. پیشنهاد می کنیم مقاله کنترل خشم در بچه ها را مطالعه کنید.

گسترش قلدری به دنبال رشد جسمانی

به موازات رشد کودک بیشتر شدن قدرت جسمانی و کلامی اش ممکن است قلدری های بیشتری از خود نشان دهد یا پرخاشگری های کلامی اش افزایش یابد. در هرحال انتظار این است که کودک با گذر از سن سه سالگی لجبازی اش کمتر شود ولی این مسئله تا حدودی طبیعی است.

در دوره رشدی بعدی یعنی حدود 4-5 سالگی لجبازی فروکش می نماید ولی ممکن است پرخاشگری کودک به والد همجنسش ادامه دهد. این مسئله در عقده ادیپ طبیعی است و نهایتا کودک در سن 6 سالگی این شکل از پرخاشگری را کنار گذاشته و با وارد شدن به مدرسه کم کم وارد مدرسه شده و دچار فروکش می شود.

علل پرخاشگری بچه ها

گذشته از علل رشدی پرخاشگری کودک، برای پرخاشگری دلایل مختلفی وجود دارد:

1. الگوبرداری از پرخاشگری والدین

کودک در معرض پرخاشگری بزرگتر های خود قرار گرفته باشند. در واقع بچه ها از والدین خود یاد می گیرند که چگونه برخورد کنند، چگونه به خواسته های خود برسند، احساس خشم خود را چگونه کنترل کنند و مواردی از این دست. در این زمینه مطالعه مقاله کنترل خشم در برابر کودک می تواند راه حلهای مفیدی را در اختیارتان قرار دهد.

2. پرخاشگری؛ رفتاری آموخته شده

ممکن است یک کودک، پرخاشگری را راهی برای رسیدن به خواسته هایش یافته باشد. بعضی از والدین درمقابل پرخاشگری کودک هول می شوند و سریعا خواسته وی را برآورده می کنند. یعنی پرخاشگری کودک با هر مرتبه که والدینش چنین کاری می کنند، تقویت می شود و در نتیجه کودک یاد می گیرد با پرخاشگری می تواند به خواسته اش برسد.

3. خلق و خوی کودک و ویژگی های فردی

تجربیات عاطفی کودک تأثیر بسیار زیادی در بروز پرخاشگری در او دارد. ممکن است مواردی همچون فقدان احساس دلسوزی، مهارت ارتباطی ضعیف، عملکرد هوشی ضعیف و خلق و خوی سخت، در بچه ها پرخاشگر وجود داشته باشد و پرخاشگری آن ها را تقویت کند.

4. نقش رسانه های در پرخاشگری بچه ها

تماشای بیش از حد تلویزیون و یا بازی زیاد از حد با کامپیوتر و تبلت، پرخاشگری بچه ها را تشدید می نماید. بچه های که به تلویزیون و لب تاپ اعتیاد دارند، اغلب روابط خوبی با همسالان و والدین ندارند. علاوه بر این مشاهده صحنه های خشونت بار در رسانه ها منجر به تمایل آن ها برای بروز خشونت در دنیای واقعی می شود.

5. تأثیر ژنتیک و محیط زندگی

نگرانی ها واضطراب های خانواده، مسائل معیشتی مالی، فشارهای روانی، از دست دادن والدین، درگیری های والدین همگی ممکن است موجب پرخاشگری کودک شوند. بخشی از علت پرخاشگری به مسائل ژنتیکی بر می شود. در واقع پرخاشگری یکی از مواردی است که بچه ها به ارث می برند و در واقع می توان گفت بعضی بچه ها ذاتا از بعضی دیگر پرخاشگرتر هستند.

نحوه صحیح واکنش نشان دادن به پرخاشگری بچه ها

بهتر است والدین اول از همه شکیبا بوده و در دوره های رشدی مختلف که ممکن است کودک پرخاشگری طبیعی داشته باشد، صبر کنند. یکی از مهم ترین کارهایی که والدین فهیم می توانند برای کودک خود بکنند، آموزش مهارت کنترل خشم می باشد. در واقع والدینی که خود بتوانند خشم خود را مدیریت کنند و به نحوه جراتمندانه عمل کنند، الگوی خوبی برای کودک خود می شوند. می توان به کودک آموزش داد چگونه با صحبت کردن احتیاج های خود را بیان نموده و به خواسته های خود برسد.

1. آنالیز علت پرخاشگری

اولین قدم برای کاهش پرخاشگری کودک این است که علت آن را کشف کنید. اگر کودک شما به علت تنش های موجود در منزل پرخاشگری می نماید، با برطرف کردن علت آن مطمئن باشید در طی زمان پرخاشگری کاهش می یابد. همینطور با شناساییی موقعیت هایی که منجر به بروز پرخاشگری کودک می شود، می توانید بهانه پرخاشگری را بگیرید. با رعایت نکات زیر در کاهش پرخاشگری کودک خود قدم بردارید:

2. زمان مناسب مداخله

اگر پرخاشگری کودک شما فیزیکی است و برای مثال در حال آسیب زدن به کودک دیگری است فورا مداخله کنید و کودک را محکم بگیرید تا آرام شود. برآوردن خواسته کودک بلافاصه منجر به بدعادتی وی می شود. سعی کنید با کودک صحبت کنید و به او بگویید تا زمانی که چنین رفتاری را نشان می دهد به خواسته اش نمی رسد. کودک بعد از چنین کاری ممکن است گریه یا داد و فریاد کند، بهترین گزینه در خصوص آن بی توجهی می باشد.

3. صحبت کردن با کودک

وقتی که کودک آرام شد می توانید در خصوص رفتارش با او صحبت کنید و شرح دهید که چرا این رفتار نامناسب بوده و انتظار دارید به جای رفتار پرخاشگرانه چه کاری را انجام دهد. در این مرحله بدون عصبانیت، داد و فریاد، تحقیر و تمسخر صحبت کنید. علاوه بر این بازی درمانی در کاهش خشم بچه ها تأثیر بسیار زیادی دارد. پیشنهاد می کنیم مقاله بازی برای کنترل خشم بچه ها را بخوانید.

4. استفاده از تنبیه مناسب

تنبیه کردن گاهی اوقات می تواند راه حل خوبی باشد. البته منظور از تنبیه بدنی نیست. مثلا می توانید کودک را از دیدن برنامه مورد علاقه اش محروم کنید، زمان بازی اش را محدود کنید، او را به نقطه ای از خانه بفرستید که برایش جذابیت ندارد یا کارهایی مشابه این موارد. برای اطلاع از تأثیرات تنبیه بدنی کلیک کنید.

5. تقویت رفتار مناسب

کودک را برای کارهای خوبش تشویق کنید و بگذارید کودکتان بداند برای چه مسئله ای تقویت شده است. مخصوصا موقعیت هایی که انتظار می رفته است کودک رفتار پرخاشگرانه نشان دهد، ولی ننموده است. والدین می توانند با کسب آگاهی و دریافت مشاوره کودک در تربیت فرزندان خود روش های تربیتی بهتری اتخاذ کنند.